#publish or #bublish

 Στο project #publish

δημιουργούνται καταστάσεις της πραγματικότητας του σήμερα με τη χρήση καθημερινών αντικειμένων προβάλλοντας αυτό που ζούμε με μια πιο ποιητική και σουρεαλιστική διάθεση μέσα στη διαδικτυακή φούσκα. Πρόκειται για ένα project από 7 βίντεο τοποθετημένα με κωδικούς QR σε 7 στάσεις λεωφορείων μιας πολύ γόνιμης περιοχής από φυσική άποψη αλλά τόσο άγονης από καλλιτεχνικά δρώμενα στα σύνορα των δήμων Ηρακλείου - Πεύκης Αττικής. Στόχο έχει την ενεργοποίση της Τέχνης στο δημόσιο φυσικό και ψηφιακό χώρο ταυτόχρονα, δημιουργώντας ένα παιχνίδι αναζήτησης και επανανοηματοδότησης των χώρων της γειτονιάς ως δημόσιο αστικό τοπίο που χρήζει εξερεύνηση, εμφανίζοντας το στοιχείο της έκπληξης στις ενδιάμεσες στάσεις αναμονής.

Mέσω του #publish γίνεται προτροπή για μια σφαιρική σιωπηλή μεταμόρφωση που τα αποτελέσματά της φαίνονται σε βάθος χρόνου (2) για επαύξηση του φυσικού χώρου του εγκλεισμού και τη δημιουργία νέων δημιουργικών χώρων μέσα του αλλά και τη επαύξηση του αστικού δημόσιου τοπίου με έμφαση στην απλότητα (3). Επιλέγοντας την απλότητα ακόμα και στο τρόπο που επικοινωνείτε (QR), με τον πιο εύκολο δρόμο, εκμεταλλεύοντας τις υπάρχουσες συνθήκες των περιοριστικών μέτρων του covid 19. Η προβολή του εσωτερικού χώρου στο #publish έχει νόημα, με έμφαση σε μη κεντρικά πλάνα που δημιουργεί στο θεατή ένα αίσθημα κενού και μοναξιάς που πολλοί άνθρωποι ένιωσαν - νιώθουν στα πλαίσια της καραντίνας . Επιλέγει τη μέθοδο της λούπας πολλές φορές κάνοντας λόγο στην απουσία του παρόντος (4), για διαφόρων ειδών ρουτίνες που είτε μας τις έχουν επιβάλει είτε τις δημιουργούμε εμείς από μόνοι μας διότι μας παρέχουν ένα είδος ασφάλειας. Έχοντας αυτά το #publish παροτρύνει την διαφυγή, ανάμεσα στην επικοινωνία και την δημιουργία προτείνοντας τη σκέψη ότι από το τίποτα μπορούμε να δημιουργήσουμε νέους κόσμους κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού.

Με αυτό το τρόπο αναπτύσσεται τη φαντασία μας στον εγκλεισμό δημιουργώντας έτσι ένα τρόπο διεξόδου μέσα από δημοσιεύσεις στο διαδίκτυο. Μετατρέπεται ο ψηφιακός χώρος σε παράθυρο διαφυγής , χωρίς όμως να πέσουμε στη παγίδα και να μπούμε σε ένα νέο εγκλεισμό των επικοινωνιακών μέσων αναζητώντας τα όρια ύπαρξής μας ανάμεσα στο φυσικό και στο ψηφιακό κόσμο του σήμερα. Πλάθοντας έτσι καταστάσεις στο φυσικό κόσμο και προβάλλοντας αυτές μέσα στην διαδικτυακή φούσκα. Επειδή όμως παρατηρούμε μια επικίνδυνη θα έλεγε κανείς επαύξηση του ψηφιακού κόσμου(5) ειδικά κατά τη διάρκεια του covid 19, γι αυτό έχουμε την ανάγκη για δημιουργία στο φυσικό τόπο όπου ζούμε μετατρέποντας και δίνοντας νέους τόπους-χώρους μέσα την οικιστική ζώνη του καθένα ώστε να τείνει σε μια επαύξηση του φυσικού κόσμου .

" Ο Keiichi Matsuda συγκρίνει την ίδια την κατοικία ενός ανθρώπου με την προσωπική του ιστοσελίδα (homepage). Παρατηρεί αρχικά, πως η κατοικία στην πραγματικότητα, πέρα από όλα τα άλλα έχει σκοπό να δημιουργήσει μία εσωστρέφεια και μία κάλυψη από τον έξω κόσμο. Αντιθέτως η ψηφιακή κατοικία (όπως αποκαλεί την προσωπική σελίδα -προφίλ) αποτελεί μία μικρή οπή στο κέλυφος της πραγματικής κατοικίας, που επιτρέπει στον έξω κόσμο να εισχωρεί μαζικά...θα μπορούσαμε να πούμε πως η κεντρική σελίδα ενός προσωπικού προφίλ, γίνεται κατανοητή ως ο χώρος εισόδου μιας κατοικίας".(6)

Από το Ιδιωτικό στο Δημόσιο

Δημοσιεύοντας τους νέους τόπους δημιουργίας στον εγκλεισμό.

Ζώντας στον ενδιάμεσο τόπο αναμονής για επαναφορά της "κανονικότητας" με νέους όρους καθίσταται να το περάσουμε δημιουργικά χωρίς να κλειστούμε στις οθόνες.

"Το διαδίκτυο παρουσιάζεται ως ο νέος δημόσιος χώρος είδει από το 2009. Το πού θα γείρει η πλάστιγγα έχει να κάνει με τους ίδιους τους περιορισμούς που θέτουμε στα δίκτυά μας, με τους όρους λειτουργίας και τη χρήση τους. Η κουλτούρα της συμμετοχής, της συλλογικής δράσης και της συνάντησης με άλλα κομμάτια των κοινωνικών κινημάτων αναδεικνύεται σε κομβική παράμετρο για το τι είδους πολιτική γίνεται στο διαδίκτυο: μια πολιτική συναίνεσης ή μια πολιτική χειραφέτησης των πολιτών; Κι αυτό είναι ένα ερώτημα το οποίο θα συνεχίσει να στοιχειώνει τη συζήτηση όσο κι αν το αποφεύγουμε." (7)

Παραπομπές:

(1) https://www.ted.com/talks/eli_pariser_beware_online_filter_bubbles?language=el#t-34395

(2) σελ 74-76 βιβλ. ΕΓΚΩΜΙΟ ΤΗΣ ΑΠΡΑΞΙΑΣ/Φρανσουά Ζυλλιέν

(3) "Σε ορισμένες χρήσεις, η ετικέτα "απλότητα" μπορεί να σημαίνει καθαρότητα. Οι θρησκείες αντανακλούν επίσης την απλότητα με έννοιες όπως η θεϊκή απλότητα . Στον τρόπο ζωής του ανθρώπου , η απλότητα μπορεί να υποδηλώνει το να έχετε έναν απλό τρόπο ζωής" . Aπόσπασμα από https://en.m.wikipedia.org/wiki/Simplicity)

(4) Ζακ Ντεριντά : "η επανάληψη ως η αέναη απουσία μιας παρούσας αλήθειας" σελ 179, Κλέμαν Ροσέ, βιβλ. Το πραγματικό και το διπλό του.''

(5) (https://www.syntagmawatch.gr/trending-issues/dimosia-sfaira-kai-pandimia/)

(6) " Ο Keiichi Matsuda συγκρίνει την ίδια την κατοικία ενός ανθρώπου με την προσωπική του ιστοσελίδα (homepage).''

(απόσπασμα από διδακτορικό των Γκότσης Δημήτρης& Πλιάκος Αχιλλέας με επιβλέποντα καθ. Σταύρο Σταυρίδη https://www.greekarchitects.gr/site_parts/doc_files/70.13.07.pdf σελ.23)

(7) "Το διαδίκτυο παρουσιάζεται ως ο νέος δημόσιος χώρος"

(απόσπασμα από διεθνές συνέδριο «Web Science Conference 2009 - Society On-Line» (Αθήνα, 18-20 Μαρτίου 2009) και αποτελούσε την εισήγηση του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς στη συνεδρία «Πολιτική στο διαδίκτυο». Παρουσιάστηκε από τον Παναγιώτη Πάντο) https://poulantzas.gr/event/%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%BF-%CF%89%CF%82-%CE%BD%CE%AD%CE%BF%CF%82-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CF%87%CF%8E%CF%81%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%80/